به گزارش آشکار، مغز انسان چگونه مرز بین واقعیت و توهم را مشخص می‌کند؟ پژوهش‌های علوم اعصاب نشان می‌دهند که ادراک ما بیش از آنکه به اطلاعات دریافتی از جهان وابسته باشد، به پیش‌بینی‌های ذهنی و مدل‌های درونی ما متکی است.

مغز، ماشین پیش‌بینی‌گر

مغز ما به‌طور مداوم اطلاعات را از محیط اطراف دریافت و پردازش می‌کند، اما این اطلاعات به‌تنهایی کافی نیستند. مطالعات علوم اعصاب نشان می‌دهند که ادراک ما ترکیبی از داده‌های حسی و پیش‌بینی‌های مغز است. این موضوع توضیح می‌دهد که چرا توهم‌های بصری و شنیداری در افراد سالم نیز رایج هستند.

پدیده‌های علمی تأییدکننده این نظریه

• توهمات بصری: مطالعات نشان داده‌اند که افرادی که بینایی خود را از دست می‌دهند، دچار توهمات دیداری می‌شوند که به «سندرم شارل بونه» معروف است.
• شنیدن صداهای خیالی: تحقیقات نشان داده‌اند که حدود ۱۰٪ از افراد در طول زندگی خود حداقل یک بار صداهایی را می‌شنوند که از ذهن خودشان نشأت می‌گیرد.
• احساس اندام خیالی: این پدیده در افرادی که یکی از اعضای بدن خود را از دست داده‌اند، مشاهده شده است. آن‌ها همچنان احساس درد یا حرکت در اندام ازدست‌رفته دارند.

مغز چگونه واقعیت را از خیال تفکیک می‌کند؟

بر اساس یافته‌های پژوهشی، قشر پیش‌پیشانی، به‌ویژه ناحیه ۱۰ قشر پیش‌پیشانی، نقش اصلی در تفکیک واقعیت از توهم دارد. این ناحیه در افراد مبتلا به روان‌پریشی فعالیت کمتری دارد که می‌تواند توضیح دهد چرا برخی افراد توهمات را به‌عنوان واقعیت درک می‌کنند.

ارتباط با هوش مصنوعی

در مدل‌های هوش مصنوعی مانند شبکه‌های مولد رقابتی (GANs)، دو بخش با یکدیگر رقابت می‌کنند تا بین داده‌های واقعی و تولیدشده تمایز قائل شوند. این فرآیند شباهت زیادی به عملکرد مغز در بررسی واقعیت دارد.

ادراک ما بیشتر از آنکه بازتابی مستقیم از واقعیت باشد، محصول پردازش‌های ذهنی و پیش‌بینی‌های مغز است. این ویژگی نه‌تنها به ما امکان درک جهان را می‌دهد، بلکه پایه‌ای برای تخیل و خلاقیت انسانی است؛ همان قابلیتی که باعث شد اینشتین نظریه نسبیت را توسعه دهد و مندلیف جدول تناوبی را در خواب ببیند.

انتهای پیام/