به گزارش آشکار، مصطفی هدایی در یادداشتی نوشت: او (امام خمینی رحمه الله) نیامد که بماند، اما ماند؛ نه فقط در حکومت، بلکه در دل‌ها، در فکرها، در شعر، در عرفان، در سطر سطر تاریخ ایران.

فراتر از سیاست

امام خمینی (ره) تنها بنیان‌گذار یک حکومت نبود؛ او بنیان‌گذار یک پارادایم نوین تمدنی در عصر پسااستعمار بود. اگرچه بسیاری از رهبران با قدرت نظامی به قدرت می‌رسند، امام با هیچ لشکری جز مردم قیام نکرد. او سیاست را از انحصار دنیادوستان بیرون کشید و به آن روحی الهی بخشید.

• انقلاب اسلامی نه کودتا بود، نه جنگ، نه معامله؛ تجلی مردم‌سالاری دینی با محوریت ایمان و خرد بود.
• «ولایت فقیه» در نظریه‌ی امام، مفهومی ایستا نبود؛ نظامی از مشارکت مردم، عدالت، و معنویت بود.

چهره‌ای چندبُعدی

در تاریخ معاصر ایران، کمتر کسی تا این حد جامع‌الاطراف بوده است. امام خمینی، فقیهی نوگرا، فیلسوفی ژرف، عارفی گریزان از شهرت، خوشنویسی ذوق‌پرور و شاعری لبریز از احساس بود. اشعارش ترکیبی از عاشقانه‌ترین مفاهیم عرفانی با صریح‌ترین پیام‌های انقلابی است.

• دستخط امام، همانند اشعارش، سرشار از نظم و زیبایی و ذکر بود.
• او، در خلوص شب‌های تهجد، همان‌قدر صادق بود که در صراحت قطع رابطه با ابرقدرت‌ها.

در مدار تاریخ

امام خمینی آخرین رهبر در زنجیره‌ای تاریخی از فاتحان سرزمین ایران بود، اما با یک تفاوت بزرگ:
او بدون حمله نظامی، بدون لشکرکشی، انقلابی را رقم زد که سلطنت دوهزار ساله را پایان داد.
از کوروش تا نادرشاه، هر فرمانروایی با شمشیر آمده بود؛ اما امام با اندیشه، اخلاق و ایمان، تاریخ را نوشت.

• جمله‌ی «شاه رفت» آغاز سقوط بود، اما جمله‌ی «امام آمد» آغاز بیداری.
• جمهوری اسلامی نه محصول کودتا بود، نه دستاورد امپراتوری؛ حاصل اعتماد یک ملت به یک روحانی ساده‌زیست بود.

ماندگارتر از همیشه

از آفریقا تا آمریکای لاتین، از بیروت تا بوسنی، نام امام خمینی نه‌فقط یک شخصیت، که یک گفتمان جهانی است. پیام او فرامرزی بود: ظلم‌ستیزی، استقلال، و عدالت اجتماعی. هرجا فریاد علیه استعمار شنیده شود، پژواک تفکر امام نیز شنیدنی است.

انتهای پیام/