به گزارش آشکار، مصطفی هدایی در یادداشتی نوشت: درحالی‌که رم برای میزبانی مذاکرات تبلیغ می‌شد، دیپلماسی ایرانی با حفظ ابتکار عمل، قطب گفتگو را به ژئوپولیتیک منطقی مسقط بازگرداند.

میدان‌سازی در دل دیپلماسی

تصمیم به بازگرداندن محل مذاکرات ایران و آمریکا از رم به مسقط، فقط یک جابجایی جغرافیایی نبود؛ بلکه پیامی روشن از تسلط روایی ایران در میدان دیپلماسی است.

در حالی‌که رسانه‌های غربی با شدت تمام تلاش کردند پایتخت ایتالیا را نماد «تغییر فضا» معرفی کنند، دیپلماسی تهران با همان ظرافتی که بحران‌ها را مهار می‌کند، باردیگر میدان را تعریف کرد: نه به رم، آری به منطق مسقط.

چرا بازگشت به عمان مهم است؟

مسقط تنها یک مکان نیست؛ مسقط یک فرمت از گفت‌وگوست. فضایی با مختصات ویژه، اعتماد متقابل و ژئوپولیتیکی که برخاسته از منافع متوازن منطقه‌ای است.

این بازگشت، بازگشت به «ابتکار ایرانی در دیپلماسی منطقه‌محور» است، در مقابل بازی‌های رسانه‌ای که در پی بی‌ثبات‌سازی و تحمیل روایت غیرایرانی بودند.

رم، چرا ناکام ماند؟

پروژه انتقال مذاکرات به اروپا در واقع تلاشی برای خروج گفت‌وگو از بستر امن خلیج فارس بود. اما واکنش تهران، این سناریو را خنثی کرد.

در واقع، ایران اجازه نداد که میز مذاکره، با فضاسازی رسانه‌ای از صحنه ژئوپلیتیک مستقل به صحنه‌ تبلیغاتی بلوک غرب تبدیل شود.

و نقش سفرهای دیپلماتیک موازی…

برخی تحلیلگران سفر جی‌دی ونس به ایتالیا را با مذاکرات پیوند دادند. اما اکنون روشن است که این سفر بیش از آنکه در میدان گفت‌وگو اثرگذار باشد، برای فشار روانی رسانه‌ای طراحی شده بود. بازگشت به مسقط، این سناریو را نیز بی‌اثر کرد.

ایران؛ روایت‌گر نخستین و میدان‌دار دیپلماسی جهانی

این تغییر مکان، یادآور یک اصل استراتژیک در گام دوم انقلاب است: دیپلماسی باید در زمین ما بازی شود؛ نه در زمین دیگران.

وقتی ایران، محل و قالب گفت‌وگو را تعیین می‌کند، نه فقط ابتکار عمل در اختیارش است، بلکه روایت نخستین را نیز خود می‌سازد.

دکتر مصطفی هدایی

انتهای پیام/