به گزارش آشکار، سهراب سپهری: شاعرِ عادت‌زدایی و تماشا / سهراب سپهری، یکی از برجسته‌ترین شاعران معاصر، با اشعاری نظیر “آب را گل نکنیم” و “اهل کاشانم” در میان دوستداران شعر نو جایگاه ویژه‌ای دارد. ۱۴ مهر، سالروز تولد این شاعر کاشانی است که آثارش، الهام‌گرفته از عرفان شرقی و اسلامی، همچنان مورد توجه بسیاری از ادیبان و مخاطبان قرار می‌گیرد.

شیوه‌ بیان منحصر به فرد

سپهری در اشعارش، با بیانی متفاوت و گاه سوررئال، مخاطب را به دیدن جهان با نگاهی نو دعوت می‌کند. “سوره تماشا”، یکی از نمونه‌های بارز این عادت‌زدایی است. از همان ابتدای شعر، او با جمله “به تماشا سوگند”، نگاهی جدید به سوگندهای رایج و کلیشه‌ای ارائه می‌دهد و مخاطب را به تعمق در مفهوم سوگند و ارزش تماشا می‌کشاند.

عمیق دیدن و نمادپردازی در شعر سهراب

در این شعر، کلماتی مانند “کبوتر” و “واژه در قفس”، نمادهای تازه‌ای هستند که معنای عمیقی در خود نهفته دارند. این نمادها، گویای اندیشه‌های عمیق سهراب درباره بیان‌نشدنی‌ها و حقایقی است که حتی واژه‌ها نیز توان توصیف آن را ندارند. واژه در قفس نمادی از حقیقتی است که به‌قول لائوتسه، بیان‌شدنی نیست.

نور و حقیقت در جهان‌بینی سپهری

سپهری با ترکیب عناصر طبیعت، از نور و آفتاب به‌عنوان نمادهای حقیقت استفاده می‌کند. او به مخاطب یادآوری می‌کند که جهان اطرافش، با تمام جزییاتش، نشانه‌ای از حضور خداوند است. تصویری مانند “آفتابی که به رفتار شما می‌تابد”، به معنای نور حقیقتی است که رفتار انسان را روشن و هدایت می‌کند.

سهراب و دعوت به انس با طبیعت

سپهری نه تنها خود با طبیعت پیوندی عمیق برقرار کرده، بلکه مخاطبانش را نیز به تماشای دقیق و عمیق جهان دعوت می‌کند. از نگاه او، طبیعت پر از نشانه‌های الهی است. شعری مانند “هر که با مرغ هوا دوست شود، خوابش آرام‌ترین خواب جهان خواهد شد” نشان‌دهنده این دعوت به ارتباط نزدیک با طبیعت است.

سهراب سپهری در دل طبیعت

جمع‌بندی

اشعار سهراب سپهری، نه تنها تصاویری از طبیعت را به زیبایی به تصویر می‌کشند، بلکه مخاطب را به تفکر درباره زندگی، مرگ و حضور خدا در همه‌چیز دعوت می‌کنند. او با استفاده از عبارات ساده و عمیق، درکی تازه از جهان به مخاطب خود می‌دهد. سهراب سپهری در ادبیات فارسی همچنان الهام‌بخش است و اشعارش با پیام‌های عمیق و جاودانه، همچنان مورد استقبال مخاطبان قرار می‌گیرد.

انتهای پیام/