به گزارش آشکار، مصطفی هدایی در یادداشتی نوشت: تغییر مکان مذاکرات ایران – آمریکا به رم، بیش از یک جابه‌جایی جغرافیایی است؛ این یک مانور شناختی در قلب روایت‌سازی غربی است.

رم؛ میز مذاکره یا میدان روایت؟

وقتی رسانه‌های غربی مثل بلومبرگ و آکسیوس پیش از آنکه مقامات رسمی موضعی بگیرند، خبر تغییر محل مذاکرات ایران و آمریکا را به رم منتشر می‌کنند، یک پیام مهم منتقل می‌شود:
جغرافیای مذاکره، زمین بازی روایت‌هاست.

این انتقال، یک انتقال فیزیکی نیست؛ این جابه‌جایی صحنه جنگ نرم است.

رم؛ شهر سیاست بی‌طرف یا سکوی فشار نرم؟

در ظاهر، رم با هویت فرهنگی، سیاسی و تاریخی‌اش، یک نقطه بی‌طرف برای گفت‌وگوست. اما برای رسانه‌های آمریکایی و تحلیلگران امنیتی، رم یک قاب سینمایی جذاب برای بازی با ذهن مخاطب جهانی است.
اتاق‌های سنگی واتیکان، کوچه‌های آرام و میدان‌های کلاسیک رم، می‌توانند تصویر “مذاکره در آرامش” را منتقل کنند. اما در بطن این تصویر، یک آشوب اطلاعاتی عمیق در جریان است.

ونسی که روایت را برمی‌گرداند؟

سفر جی‌دی ونس، معاون رئیس‌جمهور آمریکا به ایتالیا در این مقطع، نمی‌تواند تصادفی تلقی شود.
او چهره‌ای رسانه‌محور و آشنا با عملیات روانی است.
آیا قرار است رم، هم محل دیدار غیرمستقیم باشد، هم محل برندسازی سیاسی دولت آمریکا؟

او حامل پیام است یا طراح صحنه؟

آیا مکان، معنای مذاکره را تغییر می‌دهد؟

مکان در مذاکره، فقط بستر نیست؛ بازیگر است.
در جنگ رسانه‌ای، حتی لوکیشن می‌تواند تقویت‌کننده قدرت نرم یک طرف و تقلیل‌دهنده مشروعیت طرف مقابل باشد.
وقتی ایران در بغداد گفت‌وگو می‌کند، روایت‌ها حول “قدرت منطقه‌ای ایران” می‌چرخند. اما در رم، این قدرت به شکل نامرئی به “تعامل زیر چتر اروپا” ترجمه می‌شود.

میدان آینده، میدان رسانه‌هاست

رم، اگرچه شهر صلح اعلام‌شده است، اما میدان نبردی بی‌صدا بین روایت ایرانیِ مقاومت و روایت غربیِ تطبیق و تسلیم خواهد بود.
مخاطب جهانی، از حالا درگیر این پرسش شده:
چه کسی میز مذاکره را تعریف می‌کند؟ مذاکره‌کننده یا رسانه؟

رمزگشایی از رم

در عصر جنگ شناختی، هیچ انتخابی بی‌معنا نیست.
حتی اگر جابه‌جایی محل مذاکرات، در ظاهر تصمیمی ساده باشد، می‌تواند در بطن خود، تغییری در کانون روایت جهانی ایجاد کند.
رم، یک میز نیست؛ میدان روایت‌سازی است… و ایران باید با دقت، روایت خود را مستقر کند.

دکتر مصطفی هدایی

انتهای پیام/